چگونه هنرهای رزمی را تمرین کنیم

هنرهای رزمی به سیستم‌ها و سنت‌های مدونی از تکنیک‌ها و فنون مبارزه‌ای گفته می‌شود که با انگیزه‌ها و دلایل متفاوتی تمرین می‌شوند؛ برای دفاع شخصی، رقابت در مسابقات، سلامتی بدنی و تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی ذهنی، جسمی و معنوی. از پرکاربردترین سبک‌های رزمی می‌توان به ساندا، جوجیتسو برزیلی، هاپکیدو کاراته و جودو نام برد.

اصطلاح هنرهای رزمی بیشتر به رشته‌های رزمی شرق آسیا مانند ووشو، کاراته، تکواندو اشاره دارد، اما رشته‌های غربی همچون بوکس، ساواته، پانکریشن و انواع کشتی نیز در مجموعهٔ هنر های رزمی قرار داده می‌شوند. از دیدگاه سلاح، هنرهای رزمی را می‌توان به سه گروه «مسلح»، «بی‌سلاح» و «مسلح و بی سلاح» تقسیم می‌شوند. اولی مهارت‌هایی چون تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی را شامل می‌شود و دومی یعنی رشته‌های مبارزهٔ بی‌سلاح بر ضربات دست و پا تأکید دارند سومی به هنرهای رزمی اشاره دارد که علاوه بر مبارزهٔ بی سلاح، مبارزهٔ مسلح نیز وجود دارد.

امروزه برخی مهارت‌های مبارزه با سلاح همچون کِندو (شمشیرزنی ژاپنی) و کیودو (تیراندازی با کمان ژاپنی) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می‌شوند و رشته‌های بدون سلاحی همچون کاراته، جودو، تکواندو، موای تای، ساندا، کیک بوکسینگ و جوجیتسو نیز به عنوان روش‌های دفاع شخصی تمرین می‌شوند. هنرهای رزمی ووشو یا کونگ‌فو، آیکیدو و هاپکیدو هم به عنوان هنرهای رزمی بی سلاح و مسلح تمرین می‌شوند. همچنین شکل‌های ساده شده‌ای از تای‌چی‌چوان، نوعی از ووشوی چینی، که از ماهیت رزمی خود خارج شده، به‌طور گسترده‌ای برای حفظ سلامتی تمرین می‌شوند. رشته ووشو یا کونگ فوی چینی تنها رشته‌ای است که در تمام مجموعه‌های ورزش‌های رزمی دسته‌بندی می‌شود.از دیرباز تا کنون هنر های رزمی بسیاری در اقوام و فرهنگ‌های مختلف جهان وجود داشته‌است که برخی از آنان در طی دوران‌ها و هجوم اقوام مختلف به آن سرزمین‌ها و در گذر تاریخ سبب نابودی کلی و فراموشی آن هنرهای رزمی در جهان گردیده‌است.

هنرهای رزمی را به شیوه‌های مختلفی می‌توان تقسیم‌بندی کرد. یکی از این تقسیم‌بندی‌ها بر اساس تکنیک‌هایی است که در آن رشته بیشترین تأکید بر آنها می‌شود.

1. رشته‌های ضربه‌ای
2. گلاویزی