با این حال ممکن است متوجه شده باشید که حتی اگر مهلت انجام کار کوتاه‌تر بود هنوز هم می‌توانستید آن را سر وقت به پایان برسانید. آیا تا به حال تفکر کردید که چرا این گونه است؟
ممکن است بگویید به تعویق انداختن کارها دلیل آن است اما توضیحی دیگری برای این امر وجود دارد که مانند به تعویق انداختن شما را فردی تنبل نشان نمی‌دهد.
این پدیده به قانون پارکینسون معروف است که بیان می‌کند “کار گسترش می‌یابد تا زمان لازم برای تکمیل آن را پر کند”.
اولین کسی که به این امر توجه کرد و راجع آن نوشت، سیریل پارکینسون، مورخ نیروی دریایی انگلیس و متخصص امور دولتی بود.
او متوجه شد که هر چه زمان بیشتری برای انجام یک وظیفه داده شود، مدت بیشتری طول می‌کشد تا فرد آن را تکمیل کند. زمان اختصاص داده شده را کوتاه کنید و همه چیز دوباره به سرعت حرکت کرد.
قانون پارکینسون، تنبلی و به تعویق انداختن
ما کارها را به دلایل مختلفی از قبیل ترس و یا تنبلی به تعویق می‌اندازیم.
با این حال تنبلی یک دلیل تکاملی در انسان‌ها دارد. اجداد ما در دنیایی زندگی می‌کردند که منابع غذایی به اندازه‌ی امروزه برایشان فراهم نبود بنابراین انرژی خود را برای حالت بقا مانند: شکار، تغذیه و اکتشاف ذخیره می‌کردند.
اگر اجدادمان انرژی خود را برای انجام کارهای بیهوده هدر می‌دادند نمی‌توانستند با سختی‌های جمع کردن غذا مقابله کنند بنابراین، در تناقضات تکاملی غیرمستقیم، تنبلی یکی از ویژگی‌های مهم در حفظ بقای گونه‌ی ما بوده است.
این امر ما را به قانون پارکینسون بازمی‌گرداند. زیست شناسی از ما می‌خواهد انرژی را صرف کارایی که برای بقای ما مهم نیستند نکنیم. بنابراین ما به تعویق می‌اندازیم، تأخیر و اجتناب می‌کنیم و بهانه می‌تراشیم و غیره.
اما بعد، مهلت می‌آید، شما را از بیکاری بیرون می‌کشد و به شما احساس فوریتی می‌دهد. در وجود خود می‌دانید که از دست دادن مهلت برای بقای شما بد است، زیرا می‌تواند به شهرت کار شما، یا در برخی موارد حتی شغل، پول، دارایی‌های ارزشمند، دوستی‌ها، روابط و غیره لطمه بزند.
این ترس باعث می‌شود که شما شب بیدار بمانید تا پروژه را تمام کنید و یا ساعت‌های زیادی را فوق برنامه کار کنید.
همان‌طور که اکنون می‌توانید حدس بزنید، کل موضوع استفاده از قانون پارکینسون این است که شما را به یک حالت بقا بفرستد تا در آن شما واقعاً کارتان را بدون تنبلی بیش از حد انجام دهید.
چگونه از قانون پارکینسون استفاده کنیم
۱. به تعیین مهلت برای خود عادت کنید.
تعیین محدودیت‌های زمانی باعث می‌شود خود را مجبور کرده تا وظایف کاری را به گونه‌ای بازسازی کنید تا در برنامه قرار گیرند.
پروژه‌های پیچیده و وظایف با یک مهلت دوردست، به شما حس امنیت دروغین می‌دهد. اکنون باید کارها انجام شوند.
در مواردی مانند این، کار اصلی را به وظایف کوچک‌تر تقسیم کنید و یک مهلت برای هر یک از آن‌ها تعیین کنید، آن‌ها را به مهلت زمانی نزدیک‌تر می‌کنید و به شما حس فوریتی خواهد داد که انگیزه شما را برای تکمیل آن افزایش می‌دهد.
مشکل این است که شما تقریباً یا همیشه می‌دانید چه زمانی به تعویق انداختن کارها باعث اضافه کاری می‌شود اما با این حال این کار را انجام می‌دهید. این امر به این دلیل است که احساس می‌کنید با بیشتر ماندن در دفتر خود چیزی را از دست نمی‌دهید و آن را جبران خواهید کرد.
۲. اگر به مهلت تعیین شده احترام نگذارید چه چیزی را از دست می‌دهید؟
آسان‌ترین روش برای احترام به مهلت تعیین شده این است که به خود مجازاتی در صورت انجام ندادن آن بدهید.
اگر زودتر به خانه بیایید، می‌توانید با همسر خود یک فیلم ببینید و غذای مورد علاقه خود را درست کنید. شما با به تعویق انداختن کارهای خود تا لحظه‌ی آخر فرصت انجام این کارها را از دست می‌دهید.
یک روش خوب برای مطابق برنامه پیش رفتن این است که درست پس از پایان مهلت، کار دیگری را برای خود برنامه‌ریزی کنید. برای مثال اگر می‌خواهید از ارسال چند ایمیل تا ساعت شش اطمینان حاصل کنید، برای ساعت شش و نیم و یا هفت یک قرار ملاقات برنامه ریزی کنید.
۳. تعیین مهلت‌های منطقی را یاد بگیرید.
تنها دو دلیل وجود دارد که شما ممکن است بخواهید از قانون پارکینسون استفاده کنید و با انجام آن:
- ساعت‌های از دست رفته که در آن می‌توانید کار دیگری را انجام دهید کاهش می‌یابد
- احساس گناه و استرس در مورد اتلاف وقت از بین می‌رود.
با این حال، زمانی که در ابتدا از این قانون استفاده می‌کنید، ممکن است برای کار سریع‌تر مهلت‌های غیر ممکن برای خود تعیین کنید.
این امر جواب نخواهد داد. با این کار فقط استرس بیشتری به خود وارد خواهید کرد و کیفیت کارتان نیز پایین می‌آید.
تعیین مهلت به این معنا نیست که با ساعت وارد رقابت شوید بلکه به معنای کاهش استرس و هدر زمان است.
یک مطالعه از سوی دان آریلی، استاد اقتصاد شناختی رفتاری انجام شده است. آزمایش او شامل گروه‌هایی از دانشجویان می‌شود که سه مقاله را در طی یک ترم ارائه می‌دهند.
- گروه “انتخاب آزاد” می‌تواند مهلت ارسال مقاله خود را انتخاب کند.
- گروه “کنترل”، با این حال، مجبور بودند مقالات خود را در یک زمان تعیین شده توسط استاد تحویل دهند.
در مقایسه با گروه “کنترل” ، دانشجویان “انتخاب آزاد” کمتر از کار خود لذت بردند و مقالات آن‌ها نیز خطاهای بیشتری داشت.
نتیجه گیری نهایی این مطالعه این بود که در حالی که مهلت‌های خود مختار مؤثر هستند، افراد در بهینه سازی از آن‌ها دچار مشکل می‌شوند.
تعیین مهلت به این معنا نیست که با ساعت وارد رقابت شوید بلکه به معنای کاهش استرس و هدر زمان است. اگر یک کار واقع گرایانه نیاز به شش ساعت زمان داشته باشد، سعی نکنید آن را در پنج ساعت انجام دهید. اگر بتوانید آن را در هفت ساعت کامل کنید، بسیار عالی است. این ساعت اضافی تلف نمی‌شود، بلکه یک زمان اضافی برای رویدادهای غیر منتظره مانند تماس تلفنی فوری، از دست دادن تمرکز و یا حتی یک دوره استراحت کوتاه است.
قانون پارکینسون می‌تواند به کاهش زمان و استرس در زندگی شما کمک کند و در بعضی موارد به شما کمک می‌کند تا کارهای بیشتری انجام دهید.
هر زمان که این قانون را اجرا می‌کنید، در ذهن داشته باشید:
- همیشه مهلت تعیین کنید.
- اگر نتوانید مهلت را حفظ کنید چه چیزی را از دست می‌دهید؟
- آیا مهلت واقع بینانه است؟ اگر نه، سعی کنید مهلت دقیق را تعیین کنید.
و یک چیز دیگر: با خود آرام باشید و همیشه محدودیت زمانی را به عنوان یک ابزار برای کمک به خود بپندارید، نه به عنوان یک مسابقه.
Loading...
افزودن دیدگاه